lentekriebels
Terwijl ik dit schrijf, is het buiten al licht, maar het voelt donker, want bitter koud.
Ik hoor de wind, die is hier altijd. Genadeloos soms, heerlijk (knus) vooral.
Het is ’s ochtends vroeg en ik hoor allerlei vogels. F(l)ier hoor ik ze fluiten.
Geluiden van buiten, nemen mijn gedachten over en opeens ben ik elders.
Ik ben daar waar lente is.
Voorjaar.
In al haar prachtglorie.
Ik voel het in mijn lichaam.
Alsof ik nog sensitiever ben en alles naar meer voelt, ruikt, smaakt, proeft. Jij vooral.
Het is een soort van ontwaken, maar dan niet op zomaar een ochtend.
Het is de winter achter je laten en de zon voelen. Maar echt. Voelen. Alsof je haar voor het eerst toelaat, in je hart, je hoofd en je lichaam. Terwijl je weet dat dat niet zo is.
Die zon, ja, juist die zon, zij voelt goed, zij geeft warmte en zij stemt vrolijk.
Ze maakt jouw kleuren dieper en nog mooier, wist je dat?
En alles is zo sexy. Tot aan je nieuwe garderobe toe.
Terug naar de kust. Daar waar ik woon.
Ik lig nog in bed en in mijn hoofd is het lente, bijna zomer zelfs, zo gaat dat soms. Wens der gedachte.
Ik slaap naakt, dus ik ben bloot.
Ik vind het zo fijn en lekker om mezelf zacht te kriebelen. Kriebelen wordt strelen. Ongemerkt vloeien die twee in elkaar over en ga ik er in (op).
Ik wil die lente, bijna zomer, uit mijn hoofd in mijn lichaam voelen. Op, tussen, in, over, al(les).
Lag jij maar hier in mijn bed met je hand tussen mijn benen, je vingers daar waar ik ze wil en waar jij vindt dat ze horen. In ieder geval. Nu.
Goedemorgen fluisterend, terwijl je mijn haar streelt.
Ik krijg kippenvel van jouw kleine lieve zachte kusjes in mijn nek en ik voel je stijve tegen mijn kontje. Ik speel er mee, duw er zachtjes tegen, maar niet per ongeluk en ik maak je nog harder.
Winterhard, is in de lente ook.
Zo lepeltje lepeltje liggen als je samen wakker wordt.
De geuren van buiten ruiken, omdat de ramen wijd open staan.
We ruiken zon en we hebben zin.
Dus dat eerst.
N/A
Alle illustraties door Puck Rietveld